| |
 framburður |
| |  beyging |
| | eignarfornafn |
| | 1 |
| |
| | (afturbeygt eignarfornafn; x = einhver eða einhverjir sem var vísað til fyrr í setningunni) sem x á, sem tilheyrir x | | | dæmi: hann tók upp pennann sinn og fór að skrifa | | | dæmi: stelpan fór í jakkann sinn og setti svo á sig nýju húfuna sína | | | dæmi: við sáum krakkana taka upp nestið sitt og byrja að borða | | | dæmi: það verða allir að taka með sín eigin rúmföt eða svefnpokann sinn |
|
| | 2 |
| |
| | (afturbeygt eignarfornafn; x = einhver eða einhverjir sem vísað er til fyrr í setningunn) sem x hefur, sem tengist x | | | dæmi: þarna fékk hún útrás fyrir reiði sína og vonbrigði | | | dæmi: krakkarnir létu óspart í ljós gleði sína | | | dæmi: ræðumaðurinn lauk máli sínu með stuttri sögu |
|
| | 3 |
| |
| | sérstætt | | | (afturbeygt eignarfornafn; x: sbr. í liðum 1 og 2) sem x á eða hefur, sem tengist x | | | dæmi: ég gleymdi vettlingunum mínum en Steinn vildi endilega lána mér sína | | | dæmi: strákurinn hafði sitt fram að lokum |
|
| | 4 |
| |
| | (afturbeygt eignarfornafn; (x: sbr. í liðum 1 og 2; um fólk) sem tengist x | | | dæmi: hún sagði syni sínum oft sögur | | | dæmi: flokkstjórinn kallaði sitt fólk saman | | | dæmi: hjónin áttu í stöðugum erjum við nágranna sína |
|
| | 5 |
| |
| | afturbeygt eignarfornafn notað í aukasetningu sem vísar til frumlags í aðalsetningu | | | dæmi: hann segir að konan sín hafi hringt þangað | | | dæmi: hún vill að synir sínir fái menntun | | | dæmi: hann heldur að tölvunni sinni hafi verið stolið |
|
| |  sitt |
